ثریا حکیم آوا

دکتر "ثریا حکیم‌ آوا" فرزند "حسن سلطان"،  زاده‌ی ۸ می سال ۱۹۸۰ میلادی، برابر با شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۹ خورشیدی، در روستای قرقچیکوم شهر کانی‌بادام استان خجند تاجیکستان است.

 

ثریا حکیم آوا

دکتر "ثریا حکیم‌ آوا" فرزند "حسن سلطان"،  زاده‌ی ۸ می سال ۱۹۸۰ میلادی، برابر با شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۹ خورشیدی، در روستای قرقچیکوم شهر کانی‌بادام استان خجند تاجیکستان است.
ایشان تحصیلات ابتدایی را در دبستان دیهه‌ام گذراند، و در سال ۱۹۹۷ وارد شعبه‌ی روزنامه‌نگاری دانشگاه خجند به نام آکادمیسین باباجان غفوراف شد و پس از پایان دانشگاه در سال ۲۰۰۲ وارد دوره‌ی کارشناسی ارشد شد و بعد از آن تز دکتری خود را با موضوع «ویژگی‌های اجتماعی شعر معاصر تاجیک» به نگارش در آورد، و در حال حاضر استاد رشته‌ی روزنامه‌نگاری دانشگاه خجند است و هم‌چنین با نشریه‌ی "حقیقت سغد" در شهر خجند همکاری دارد.
ایشان اشعار خویش را در قالب‌های سنتی غزل، رباعی، دوبیتی و نیز اشعار نیمائی می‌سراید و تلاش می‌کند با ابتکار و خلاقیت‌های تازه خوانندگان شعر را مسرت ببخشد. وی در موضوعات ادبی و فرهنگی مقالات و نقدهای بسیاری نوشته و از فعالان عرصه‌ی شعر تاجیکستان محسوب می‌گردد.

 

─━⊰═•••❃❀❃•••═⊱━─

 

◇ نمونه‌ی شعر:
(۱)
ﯾﺎﺭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ نسخه‌ی ﻧﻐﺰ ﺑﻬﺎﺭ،
ﺯﻟﻒ ﭘﯿﭽﺎﻥ ﺷﺮ - ﺷﺮﯼ ﺍﺯ ﮐﺎﮐﻼﻥ ﺁﺑﺸﺎﺭ
ﺑﺮﻑ ﺭﺧﺴﺎﺭﻡ ﺑﮕﻮﯾﺪ، - ﻻﻟﻪﺭﻧﮓ ﺩﻟﺮﺑﺎ،
ﺳﺒﺰﻩﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺁﺑﺪﺍﺭ
ﻋﻄﺮ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ، ﺩﺭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮﯾﺶ:
- ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺷﺒﻮﺗﺮ ﺯ ﻫﻮﻟﺒﻮﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺸﻤﻪﺳﺎﺭ
" ﺭﺍﻫﺰﻥ "، - ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻗﯽ ﭼﺸﻤ‌ﻬﺎﯼ ﻣﺨﻤﻮﺭﻡ،
ﺍﻭ ﻣﯽ ﻧﺎﺏ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﺎﻡ ﺑﻨﻬﺎﺩﻩ " ﮐﮕﺎﺭ"
ﻭﻗﺖ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺩﻭ ﺍﺑﺮﻭ ﮔﻮﯾﺪﻡ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﺯ:
- ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺁﺳﺎﻥ ﺷﮑﺎﺭ!
ﺣﺴﻦ ﻟﯿﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ،
ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ! ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺣﺮﻑ ﯾﺎﺭ؟

(۲)
ﮔﻔﺘﺎ: ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟
ﺍﯼ ﺷﻮﺥﭼﺸﻢ ﺳﺮﮐﺸﻢ ﺗﺮﺳﻢ، ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ: ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﭼﻪ؟ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﺳﻢ ﺩﻟﺒﺮﯼ،
ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮ، ﻧﻮﺑﺖ ﺭﺳﺪ ﺟﺎﻧﯽ ﻧﺜﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﻣﺮﻍ ﺩﻟﻢ ﺑﻨﺪ ﺗﻮ ﺷﺪ، - ﮔﻔﺘﺎ ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺩﺍﻡ ﺭﺍ؟
ﺑﺎ ﺩﺍنه‌ی ﺧﺎﻝ ﻟﺒﺖ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺷﮑﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺟﻨﮕﻞ، ﺭﺳﻢ ﻋﺸﻖ،
ﻋﻘﻞ ﻭ ﺧﺮﺩ ﺑﺮ ﺯﻭﺭ ﺩﻝ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺩﺯﺩ ﺑﺎ ﻫﻨﺮ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺎﻟﺶ ﻣﺘّﻬﻢ،
ﮔﻔﺘﺎ، ﮐﻪ ﻋﯿﺒﺖ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺁﺳﺎﻥ ﭼﻪ ﺑﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ!
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﺎﻝ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮔﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻟﯿﻞ،
ﺍﯾﻦ ﻋﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺁﺧﺮ ﺧﻤﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﺩﺍﻧﯽ ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺑﺎ ﺳﺘﻢ ﻗﺼﺪﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﺎ ﻭﻋﺪه‌ی ﺭﻭﺯ ﻭﻓﺎ ﻫﯽ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﮔﻔﺘﺎ: ﺛﺮﯾﺎ ﻫﻢ ﻣﮕﺮ ﻋﺎﺷﻖﮐُﺸﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﻠﻢ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻣﯽﮐﻨﯽ.

(۳)
ﭼﻮﻥ ﯾﺎﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻣﺎ ﮔﺸﺖ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ،
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﻟﻪ ﻭ ﺷﯿﺪﺍ ﻭ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﻣّﺎ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﻧﯽ؟
ﺧﻮﺩ ﺑﯿﻦ، ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﻩ ﺯﻧﺨﺪﺍﻥ
ﺍﯾﻦ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻋﺘﺎﺑﻢ ﺍﮔﺮﺕ ﮐﺎﺭﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ،
ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﻫﺪ ﻋﻘﻞ ﺗﺮﺍ ﺳﯿﻠﻪ ﺯﻟﻔﺎﻥ
ﮔﺮﻣﮏ ﺑﻨﻤﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ کلچه‌ی ﺭﻭﯾﻢ؟
ﭼﻮﻥ ﻧﺎﻥ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺪﺍ ﺁﻥ ﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎﻥ
ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺩﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻻﻟﻪ ﺩﻣﯿﺪﺳﺖ،
ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺯ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﯽ ﮔﻠﻔﺸﺎﻥ؟
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﭘﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺍﺭﺩ،
ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻨﻮﺷﯿﺪﻩ ﺷﺪﻡ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻏﺰﻝﺧﻮﺍﻥ
ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺗﻤﻨّﺎﯼ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺷﺪﻩﺍﻡ، ﺑﯿﻦ
ﮐﻨﯿﺎﮎ ﺑﻪ ﮐﯽﻫﺎ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺳﺎﻏﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ؟
ﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪه‌ی ﻣﺎ ﺭﺣﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎ،
ﺁﺯﺍﺩ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺭﺳﻦ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﻣﮋﮔﺎﻥ.

(۴)
ﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﺭﺩﻡ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ
یاﺩ ﺭﻭﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻟﺬّﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺷﺒﻨﻢ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮﺩ
ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺩﯾﺪﯼ، ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻩ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺎ ﻫﻨﻮﺯ
ﻗﺼّﺔ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﭼﺸﻤﺖ ﺭﺍ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺑﺮﮒ ﺳﺒﺰﯼ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺑﺎﻍ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﺟﺎﻧﻤﺎﺯ ﻧﺎﺯ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﻡ
ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﺒّﺖ، ﺁیت - ﺁﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﻭﺯ ﻧﻮ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺍﻣﯿﺪ
ﺑﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻥ ﮔﻮﯾﺎﻥ، ﺩﻭﺍﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

(۵)
ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺎ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺑﺲ ﺟﻔﺎﻫﺎ ﻣﯽﻛﻨﺪ،
ﯾﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﯿﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻨﺪ، ﺍﻭ ﻋﺎﻗﺒﺖ
ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮔﺮ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺑﺎﺭ ﺩﺭﺩﺵ ﺭﻭﻯ ﺩﻭﺷﻢ، ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻏﻤﺶ،
ﭼﯿﻦ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺗﺎﺭ ﻣﮋﮔﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻗﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ؟
ﺑﺮ ﮐﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﺍﻧﺶ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ، ﺑﻨﮕﺮ ﺯﻟﯿﺨﺎﯼ ﺩﻟﻢ،
ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﻧﺪﺭ ﮔﺮﻭ، ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺑﯽﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮﻓﻢ، ﺧﻮﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺩﻟﯽ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻓﺮﻕ ﺭﺍ ﺟﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺩﻝ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ؟
ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﮑﺮ ﺁﻥ ﺩﺷﻤﻦ، ﮐﻪ ﺑﺎﺯ
ﺍﺯ ﻋﺰﺍﯾﻢ ﺷﺎﺩ ﮔﺸﺘﻪ، ﺗﻮﻯ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺍﺯ ﻛﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﮎ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﺍﯼ ﺧﺪﺍ
ﻛﺎﻥ ﺟﻨﻮﻥ ﻗﯿﺲ ﺭﺍ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺛﺮﯾﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﮔﺮ ﺧﻮﺷﺖ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺯﻥ ﻭ ﺭﺩﯾﻒ ﻭ ﻗﺎﻓﻴﻪ،
ﺍﺯ ﺭﻫﯽ ﺧﻮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝ، ﮐﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻧﺸﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

(۶)
ﺯ ﻏﻤﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻏﺰﻝ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﺗﻮ ﺑﺒﯿﻦ، ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﭼﻮ ﻏﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺗﻨﮓ آﻣﺪ
ﻣﻦ ﺑﯽﻫﻨﺮ ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﺠﺎﯼ ﺁﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺯﺍﺭﺍﻥ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﻤﯽ ﻛﻨﺪ ﻧﺎﺯ
ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺁﺧﺮ، ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻋﺸﻖ می‌برﺩ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺩﻭﺍﯼ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﺷﺐ ﻏﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﮐﻨﻢ، ﭼﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺳﺎﺯﻡ؟
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻞ ﺭﻭﯾﺖ ﺩﻝ ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺯ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﺎ، ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻚ - ﺗﻜﺶ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻖ - ﻫﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ
ﺗﻮ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺩﺍﻧﯽ
ﻣﮕﺮﻡ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﮔﻬﯽ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ؟
ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﮕﺬﺭ
ﻭ ﺑﮕﻮ، ﮐﻪ ﻋﻘﻞ ﻭ ﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺩﻡ.

(۷)
آن عشق که چشمانِ ترا نیست، مرا هست،
در سینهٔ تو عهد وفا نیست، مرا هست
کُشتی دل و یک گل به سَرِ گور نهادی،
زین کار ترا شرم و حیا نیست، مرا هست
در فنّ‌ِ محبّت لغتِ عشقِ تو ناقص،
فرهنگِ ترا حرفِ “بیا” نیست، مرا هست
افسوس که در باورِ عشقی که تو داری،
آزارِ دلِ یار خطا نیست، مرا هست
بر دادگَه از تو بِبَرَم عرض و شکایت،
در عشق عذابی که روا نیست، مرا هست
میلی به جدایی که ترا هست، مرا نیست
عهدی که در آن چون و چرا نیست، مرا هست
بر میلِ دلم نامهٔ مهرت بفرستان:
-ای واهمه‌چی، عشق کجا نیست؟ مرا هست!.

(۸)
ﻣﻦ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﭘُﺮ ﺯ ﺁﻭﺍﺯﻡ،
ﻣﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﻗﺼّﻪ ﻭ ﺭﺍﺯﻡ
ﺍﯼ ﻣﺤﺒّﺖ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺨﺸﺎ،
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ
ﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻝ،
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻡ
ﻭﺍﮊﺍﻫﻨﮓ ﻏﺰل‌ها ﺭﺍ،
ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺟﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺎﺯﻡ
ﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﻐﻞ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ،
ﺻﺪ ﺑﻐﻞ ﺁﻏﻮﺵ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ
ﺍﺯ ﻃﻨﯿﻦ ﺷﺎﺩی‌هاﯼ ﻋﻤﺮ،
ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽﺳﺎﺯﻡ.

(۹)
مشو اندر غرور خویش سرمست
تو بنگر اشک چشمانم، که یخ بست
نمی‌گرید دیگر از هجر عشقت
برفت و با سکوت گنگ پیوست.

(۱۰)
ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺒﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﯾﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﺠﺎ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﺮﻧﺞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﺯﯼ ﻧﮑﺮﺩﻡ
ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮔﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ

(۱۱)
ﭘﻨﺠﺮﻩ‌اﻡ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ
ﻣﺮﻍ ِ ﺩﻝ، ﺁﻣﺎﺩﻩﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺷﺪ
ﻣﯽﺭﻭﻡ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑـﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﭘﺲِ ِ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﺻﻔﺤﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪگی ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ
ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻧﺎﺯ ﺷﺪ.
 

گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی
 

┄┅═✧❁💠❁✧═┅┄
 

سرچشمه‌ها
https://newsnetworkraha.blogfa.com
https://t.me/newsnetworkraha
https://t.me/mikhanehkolop3
https://t.me/leilatayebi1369
https://t.me/rahafallahi
و...